welzijn & zorg
'De prikkels komen uit de muren'
Huis Perrekes brengt bewoners naar buiten en de wereld naar binnen
Het Huis Perrekes in Geel houdt de bewoners met dementie graag zo lang mogelijk actief. Dat doen ze door zo ‘normaal’ mogelijk te leven. Door met de bewoners het dorp in te trekken en mensen te ontmoeten, en door het dorp ook binnen te laten in en rond Huis Perrekes. En zo ontstaat – als vanzelf – een zorgzame buurt.
Een van de huizen van Huis Perrekes is de Villa. Het tuinpaviljoen van de Villa is onder meer de repetitieruimte van het 70-koppig intergenerationeel koor, De Betties. Mensen met dementie, de begeleiders, familie en andere zangers uit de buurt repeteren er samen. Velen onder ons zullen zich De Betties nog wel herinneren als de blikvanger van Music for Life 2012. Samen met wereldband Muse bezorgden ze een tot de nok gevuld Sportpaleis kippenvel met hun versie van ‘Follow me’, waarmee ze meer aandacht vroegen voor dementie. Het is maar één van de bezigheden waarmee de bewoners naar buiten komen, en waarmee ze de buitenwereld ook een beetje binnenhalen in Huis Perrekes.
Caroline Maas, verantwoordelijke opname en oriëntatie: “Wij zoeken het evenwicht tussen autonomie en geborgenheid. We laten zoveel mogelijk de prikkels uit de muren komen. We moedigen mensen aan om nog te doen wat ze kunnen: koken, afwassen, in de tuin werken. Help een handje waar het nodig is, en enkel daar.”
Isabel Van Leuffelen, ergotherapeute dagdienst: “Vroeger kende iedereen in Oosterlo mekaar, en sprong iedereen voor elkaar in de bres. Nu gaan de inwoners van onze gemeente vaker elders naar school en naar hun werk. Er zijn ook geen jeugdbewegingen meer. Met het verdwijnen van de slager en de buurtwinkel werden er ook minder informele contacten gelegd. Maar er is wel nog een verenigingsleven: KWB, Femma, de harmonie. En er zijn de twee zorgvoorzieningen: Huis Perrekes en het medisch-pedagogisch instituut (MPI), waar kinderen met een fysieke en/of mentale beperking verblijven. Die partners hebben samen het project Buitenmaten opgezet. Met Buitenmaten willen we mensen opnieuw samenbrengen, inclusief en duurzaam. Door plekken te creëren waar mensen mekaar kunnen ontmoeten. Door bankjes te plaatsen langs trage wegen, hindernissenparcoursen aan te leggen voor kinderen, door onze tuin open te stellen, door activiteiten te organiseren waar mensen uit het dorp mekaar weer kunnen leren kennen. De open plaatsen die er nog zijn, willen we ecologisch en duurzaam benutten om er letterlijk de vruchten van te plukken: samen tomaten zaaien en aardbeien planten, oogsten, confituur maken.”
“Naast de kamers voor de bewoners hebben we ook slaapkamers waar mensen kunnen blijven logeren. Muzikanten die in het cultureel centrum optreden bijvoorbeeld, of schrijvers die rust zoeken, acteurs die aan een project willen werken en in het tuinpaviljoen willen repeteren. Het is een inspirerende omgeving. Ze koken en eten dan ook samen met de bewoners”, vult Caroline aan.
Traag maar actief
“We gaan ook allemaal samen naar het kermisbal, en verenigingen van het dorp stellen hun ruimtes open om na een wandeling met Natuurpunt allemaal samen te ontbijten. Die activiteiten met andere verenigingen creëren ook een zekere zorgzame alertheid in het dorp. Als iemand een oudere man op pantoffels buiten ziet lopen, zal die al snel de reflex maken om ons even op te bellen, in plaats van de politie. Ook aan die kleine dingen herken je een zorgzame buurt”, vertelt Caroline.
“Als ik hier ’s morgens binnenkom na een autorit door de drukke ochtendspits, dan moet ik even terugschakelen en vertragen. Maar het is niet omdat we in hier een vertraagd ritme hebben dat we niet actief zijn. We wandelen misschien traag, maar we wandelen wel. En voor wie het moeilijk heeft kan een wandelstok misschien helpen, in plaats van meteen naar een rolstoel te grijpen. We stimuleren de bewoners om actief te blijven. Een volle wasmand op tafel nodigt uit om mee was te plooien. We vragen wie er mee boodschappen wil doen. En wie aardappelen kan schillen of rijstpap kan maken”, aldus Caroline.
Nachtdienst in pyjama
“De kapper komt hier ook niet aan huis, wij gaan zelf nog naar de kapper”, legt Isabel uit. “We leven zo normaal mogelijk en creëren geen activiteiten om de activiteit, maar wel omdat ze nodig zijn voor het dagelijkse leven. We hebben een collega, Bram, die samen met de bewoners brood bakt en dat rondbrengt bij de andere huizen. Als je door de dag wat actief bent, ben je ’s avonds ook moe en slaap je goed. Zo is dat in het ‘gewone’ leven. Het is eigenlijk heel normaal zoals we het thuis ook doen, maar het lijkt hier bijna abnormaal omdat het elders in de zorg niet zo is. Hier wordt ’s nachts geen medicatie klaargezet of gepoetst. Die dingen doen we ook op normale tijdstippen, zoals thuis. In een ziekenhuis doet de nachtdienst zijn pyjama niet aan, hier wel.”