welzijn & zorg
“Als alleenstaande moeder kan je alles zelf bepalen”
Shadyaneh zorgde vier jaar lang alleen voor haar zoon
Vier jaar geleden besloot Shadyaneh Moradi (39) te scheiden van de vader van haar zoon (12). “Ik heb lang geaarzeld, want ik was bang voor de toekomst. Ik ben opgegroeid in Iran en in 2005 naar België gekomen om met een Iraanse man te trouwen. Maar ik was niet gelukkig”, vertelt Shadyaneh.
“Op een dag werd mijn vader ernstig ziek en ging ik hem een laatste keer bezoeken. Toen mijn vader mij zag, zei hij: “Ik herken je niet meer. Toen je nog hier woonde, was je een vrolijke en zelfstandige dame die streed voor vrouwenrechten. Wat is er in België met je gebeurd? Het was vreselijk pijnlijk, maar na zijn woorden zag ik in dat er iets moest veranderen.”
Teugels aanhalen
De eerste jaren na de scheiding waren heel moeilijk. “Ik kende weinig mensen in Antwerpen. Al mijn vrienden hadden de kant van mijn ex-man gekozen. Ik werd twee keer geopereerd. Mijn zoon die toen 8 jaar was, moest mij verzorgen.”
Voor elke afspraak moest Shadyaneh een oppas regelen. Omdat ze geen alimentatie kreeg, had ze het ook financieel zwaar. “Gelukkig heb ik altijd een goede baan en een eigen salaris gehad.”
En er waren ook veel goede momenten. “Ik kon alles zelf bepalen en moest aan niemand verantwoording afleggen. Mijn zoon en ik hadden veel lol. Onze band is altijd enorm sterk geweest. Als we zin hadden om naar de cinema te gaan, deden we dat. Trek in chips? Hup, dan kopen we die. Soms voelde ik me opnieuw zestien jaar.” De nieuwe situatie maakte dat de relatie tussen moeder en zoon veranderde. “De valkuil was dat mijn zoon soms dacht dat ik zijn vriend was. ‘Toe’, zei hij dan ‘doe niet zo moeilijk. Ik mag toch nog wel een kwartiertje langer opblijven.’ Ik moest de teugels af en toe flink aanhalen om hem te doen inzien dat ik de regels bepaalde en niet hij.”
Het recht om gelukkig te zijn
Vorig jaar kreeg Shadyaneh een nieuwe vriend. “Hij is heel anders dan de mannen waar ik eerder mee heb gedated en die er vooral op uit waren om met mij naar bed te gaan. Jan is mijn maatje en ik kan over alles met hem praten. We hebben een heel fijne en gelijkwaardige relatie.”
Tussen vriend Jan en haar zoon klikt het goed. “Jan kan streng zijn. In het begin leverde dat wel eens problemen op. Maar vandaag kunnen die twee het samen goed vinden. Onlangs hebben Jan en ik een huis gekocht en zijn we gaan samenwonen. Ik ben mijn vader heel dankbaar dat hij mij deed beseffen dat ik mezelf kwijt was. Een week na mijn bezoek aan Iran is hij gestorven. Tegen elke vrouw zou ik willen zeggen: je hebt het recht om gelukkig te zijn. Kies je eigen pad."