kinderen & jongeren

Op kamp met iemand die er niet meer is

Rouwkamp helpt jongeren omgaan met verlies
18.07.2016
Foto's
An-Sofie Soens

Liese en Sarah hebben net hun eerste rouwkamp als begeleidsters achter de rug. Ze zijn beide vrijwilliger voor de vzw Missing You die jongeren helpt na het verlies van een dierbare. Op kamp proberen de jongeren dat verlies een plaats te geven, en hadden ze vooral een leuke tijd samen.

Een rouwkamp klinkt op zich wat triest. Toch blijken er heel wat jongeren geïnteresseerd en groeit het aantal vrijwilligers aan. Een stap op het kampterrein, een warm onthaal van de kampverantwoordelijke en een zomerse uitgelaten sfeer verklaart veel: hier is het fijn vertoeven, ondanks de vele moeilijke verhalen. “Praatgroepen en eendagsactiviteiten kenden we al, maar zowel de vrijwilligers als de jongeren vroegen regelmatig naar meer. Een plaats waar ruimte is voor rouw en verrwerking, maar waar ook ruimte is voor ontspanning en plezier”, zegt Sarah. Zij is naast vrijwilliger ook leerkracht en psychologe. “Workshops over rouw worden afgewisseld met sport en spel. De nadruk ligt even hard op de prettige aspecten van het kamp als op rouwen. We doen heel wat meer dan een hele dag zakdoekjes uitdelen. Dat clichébeeld mag je vergeten.Er wordt meer gelachen dan geweend."

“Feestjes mogen ook, we delen niet de hele tijd zakdoekjes uit"  

Veel vrijwilligers zijn zelf ervaringsdeskundigen. “Ik ben zelf ook op jonge leeftijd mijn vader verloren en dat geeft mijn tijd hier op kamp toch een extra dimensie”, zegt Liese. Ook zij is psychologe van opleiding en kan zich als geen ander inleven in wat de jongeren doormaken. “Ik ben hier in functie van de jongeren en geef ruimte aan hun verhaal. Natuurlijk geef ik soms wat prijs uit mijn eigen ervaringen, zo weten ze dat ze niet alleen zijn met hun gevoelens. Het geeft ook betekenis aan het verlies, ik ben hier niet om het te verwerken, maar ik doe er toch tegelijk iets positiefs mee.”

Jonge lotgenoten

De kinderen en jongeren kregen werksessies over rouw, maar ook andere zaken zoals improvisatietheater, een fotografieworkshop,  waterspelletjes of tikkertje. “Het omgaan met lotgenoten werkt verbindend. Er was vanaf de eerste dag een enorme bereidheid in de groep om naar elkaar te luisteren. Je merkt dat jongeren en kinderen vaak het gevoel hebben dat ze niemand hebben om mee te praten. Vaak lijken deze kinderen in een klasgroep de uitzondering en stoppen ze hun verdriet weg. Sommigen hebben wel al verbinding gevonden en sporen de anderen aan om hun verhaal te doen en elkaar te vertrouwen. De eerste stap is echt wel het durven vertellen en emoties tonen. Eens ze zien dat er niet geoordeeld wordt, werkt dit alles normaliserend. Het is oké om gevoelens te hebben en verdriet te tonen, het is ook oké om te zeggen dat het allemaal even te veel is en je liever wat buitenactiviteiten doet”, zegt Liese.

 

"Volwassenen denken omdat we klein zijn dat we minder voelen, maar we voelen evenveel. Het is niet omdat we niet de hele tijd wenen, dat het verdriet over is. We denken er nog over na, elke dag.”

Louise, 7 jaar.

 

 

 

Veerkrachtige superhelden

Niet iedereen op het rouwkamp heeft recent iemand verloren, ook jongeren die al langere tijd iemand missen hebben soms nog nood aan ‘spreektijd’ over de overledenen en de gevoelens errond. Liese kijkt dankbaar terug op de afgelopen kampweek: “Ik blijf verbaasd over de moed die mensen hebben. Op kamp gaan zonder iemand te kennen, is al sterk. Als je dan ziet hoe iedereen zich hier openstelt, voor elkaar zorgt en een hechte groep vormt, kan ik alleen maar dankbaar zijn dat ik er deel heb van mogen uitmaken. Het ontroert me enorm dat mensen ondanks de enorme vreselijke en verscheurende pijn die ze moeten meemaken, manieren blijven vinden om er mee om te gaan. Ik ben blij dat ik hen daarin een stuk heb mogen helpen.”

“Er valt hier enorm veel te leren en op zich is het een voorrecht om getuige te mogen zijn en verhalen te mogen horen”, zegt Sarah. “Toch zijn sommige verhalen zwaar om te horen, daarom vind ik het belangrijk dat we genoeg aandacht besteden aan intervisie en teammomenten. Daarin verwerken we de indrukken van de dag en gaan we bij elkaar te rade hoe we sommige dingen kunnen aanpakken. Zoals de jongeren zorgen wij ook goed voor elkaar”

Terug naar huis

Het kamp is afgelopen en de kinderen en de begeleiders zijn terug thuis, maar hier stopt de ambitie van Missing You niet. “De laatste dag van het kamp was er een toonmoment voor ouders, vrienden, familie. Iedereen die de jongere erbij wou was welkom. Dat was een prachtig moment van betrokkenheid en erkenning. Ouders leren hun kind beter kennen en begrijpen. Dat biedt een opening voor een later gesprek. Het kamp mag geen 'bubble' zijn, we proberen tips te geven aan ouders en kinderen over waar ze terecht kunnen. We stellen onze praatgroepen voor, overleggen bij wie ze thuis terechtkunnen, vertellen over de telefoonlijn van Awel en zetten vooral de eigen sterktes van de jongeren in de verf. Zo hopen we dat iedere deelnemer toch een stukje kamp bij zich kan houden”, zegt Liese.

www.missingyou.be