kinderen & jongeren

Alle macht aan de jeugd

Of niet soms?
26.08.2015
Foto's
Bob Van Mol

Harold Polis is essayist en uitgever. Voor Weliswaar blogt hij over hete hangijzers in de samenleving en hoe de tijdsgeest onze sociale omgang met elkaar bepaalt.

Het continent vergrijst. Steden en gemeenten tasten diep in de zakken om voldoende rusthuizen te organiseren. Of beter: woonzorgcentra (WZC), centra voor kortverblijf (CKV), centra voor dagverzorging (CDV). De overvloed aan letterwoorden duidt op een explosief toegenomen vraag. Vastgoedontwikkelaars zoeken hun heil in serviceflats. Jong is out en oud is in. Als we het grijze goud kunnen ontginnen, dan redden we de economie. Logisch? Minder actieve burgers, dat betekent ook minder inkomsten. Orthopedische producten, adult care, domotica, farmaceutische bedrijvigheid, vermogensbeheer: allemaal kanten van hetzelfde verhaal. Straks zijn we met heel veel oude mensen. En die vormen een markt op zich. In Japan, het oudste land ter wereld, beseffen ze als geen ander dat ze ouderen niet mogen uitsluiten. Daar zijn ze al langer dan bij ons bezig met universal design, een strategie die op de inclusie van ouderen is gericht. Als je iets bouwt, bedenkt of berekent, zorg er dan voor dat je rekening houdt met latere gebruikers. Een kantoorgebouw kan dan een rusthuis worden. Metrostations hebben liften. Zelfs bij ICT-toepassingen zijn er normen voor het gebruik door mensen met beperkingen. In Japan draaien ze niet rond de pot. Ze voeren die plannen gewoon uit, consequent en langdurig. En ze verdienen er geld mee.


Maar klopt ons beeld van de werkelijkheid wel? Iedereen kent wel een kraamkliniek – het voormalige ‘moederhuis’ – die is omgebouwd tot een rustoord. Het leek alsof er tijdens de babyboom alleen maar kinderen werden geboren. Maar ook toen werden er mensen oud en zochten ze hun plek in een samenleving die niet meer als vroeger was. En vandaag geldt exact het tegenovergestelde. Een grote groep jongeren zoekt een plek in een samenleving die hen niet altijd even welkom heet. Daar heeft de vreemde dynamiek van de vergrijzing wellicht veel mee te maken. De afgelopen twintig jaar gingen er eigenlijk te weinig mensen met pensioen, zodat jongeren het gemiddeld moeilijker hadden om door te groeien op de arbeidsmarkt. In Vlaanderen zullen we de komende jaren net het geluk hebben dat er heel veel oudere landgenoten op rust gaan. En naar verhouding staan er minder jongeren klaar om hun plaats in te nemen. Het zou best kunnen dat we daardoor een lagere jeugdwerkloosheid krijgen en dat een deel van onze maatschappelijke angst voor problematische jongeren aan herziening toe is. Niet dat er geen probleemjongeren meer zouden bestaan. Maar ze zullen meer kansen hebben dan vandaag. En wij zullen hen uit eigenbelang meer kansen moeten geven. Zijn we ons daar voldoende van bewust? Misschien is het jeunisme van onze samenleving oppervlakkig, en zijn wij behoudsgezinder ingesteld dan ons lief is. Een universal design gericht op jongeren zou niet kwaad zijn.


Demografie is een wetenschap die ook fout kan voorspellen. Zo hadden we het niet verwacht dat er de afgelopen jaren gemiddeld veel meer baby’s zouden worden geboren. Hals over kop moesten we nieuwe scholen optrekken. De piek van de vergrijzing is totaal voorspelbaar: rond 2020 zitten we er middenin. De nieuwe samenstelling van de bevolking is dan een feit: geen demografische driehoek meer, maar meer een vierkant, met gelijke groepen in elke leeftijdscategorie. Iedereen gelijk voor de wet. Maar als het kan de jongeren eerst.


Harold Polis