Het beloofde land
Voor het eerst bezocht ik afgelopen zomer New York, meer bepaald Manhattan. Dat iconische eiland staat een beetje los van de Verenigde Staten. Manhattan telt een grote concentratie rijke mensen en lijkt Europees. Omwille van de hitte en het vele wandelen hadden we onze dochter van drie thuis gelaten. Met die keuze pasten we helemaal in de omgeving: Manhattan is een plek voor eenlingen en mensen die voor hun werk leven.
Op een heldere en broeierig hete zaterdagavond ontmoetten we bevriende expats in hun appartement op de 36e verdieping van een appartementsgebouw tegenover de Empire State Building. De jonge dertigers woonden er met hun twee schattige kinderen in de wolken. Volgens hen waren er nog drie andere gezinnen met jonge kinderen in het gebouw. Drie. In het kinderloze Manhattan was het me al opgevallen dat de schaarse babywagens vooral door nanny’s werden voortgeduwd. Dat beeld werd bevestigd door de expatmama op de 36e verdieping: zij bleef thuis voor de kinderen omdat de opvang te duur was. Onbetaalbaar zeg maar. En dan moest ons gesprek over de schoolkeuze nog beginnen. Bij de privéscholen paste alleen de overtreffende trap van onbetaalbaar. Het publieke onderwijs stond slecht aangeschreven.
Naarmate we ons de dagen nadien verder van het midden van Manhattan begaven, hoorden we meer Spaans en nam het aantal gezinnen met kinderen toe. Het was overduidelijk dat ze niet met een Porsche reden. Het gemiddelde gezin in New York heeft in 2023 ruim 100.000 dollar nodig om te kunnen leven. Hoe redden al die mensen rondom ons het dan? Simpel. Ruim de helft kwam gewoon niet rond. En 23% van de stedelingen onder de 18 jaar zat in de armoede.
Op de terugvlucht naar Brussel kon ik de slaap niet vatten en besloot ik naar The Whale te kijken, de film waarvoor hoofdrolspeler Brendan Fraser dit jaar de Oscar voor beste acteur kreeg. Het verhaal gaat over een man die lijdt aan morbide obesitas en in zijn laatste levensdagen het contact met zijn dochter probeert te herstellen. De meest choquerende scène is die waarin de obese vader weigert om naar het ziekenhuis te gaan. Zonder verzekering is medische hulp financiële zelfmoord in Amerika. Hij wil dat zijn dochter zijn spaargeld krijgt. En dus kiest hij ervoor thuis te sterven.
Het leven in Manhattan is uitdagender en hipper, met waanzinnig knappe musea en ontelbare fotogenieke plekken. Net zoals Amerika een land van ongekende mogelijkheden blijft. Jammer genoeg voor hen hebben zij niet wat wij hebben. Een huisarts die je altijd mag bellen. Kinderopvang. De school die naar verhouding weinig kost. Het ziekenhuis waar je wordt geholpen zonder dat je spaarrekening wordt geplunderd. Ons zorgsysteem maakt het leven menselijker. Landen in Zaventem is nooit een straf.