“Je wil niet werken op een plaats waar een deel van jezelf niet welkom is”

Acht jaar geleden kreeg Lynn Formesyn te horen dat ze leed aan een auto-immuunziekte waardoor de gewrichten ontsteken. Door de chronische pijn slaapt Lynn slecht en is ze snel moe. “Ik heb veel rustmomenten nodig om mijn energie op peil te houden. Bovendien zorgt mijn verlaagde immuniteit ervoor dat ik vatbaarder ben voor infecties en dat het risico op uitval hoger ligt.”

Privileges

“Mijn eerste job was er een als onlinejournalist”, vertelt Lynn. “Er was nog geen diagnose, maar ik had toen al veel pijn. Om die te bestrijden, onderging ik een rugoperatie. Ik moest lang herstellen en was maanden out. Toen ik het werk hervatte, vroeg ik enkele aanpassingen. Schrijven kon ik weer, maar de pendeltocht naar de redactie was lastig. We bevonden ons nog in het pre-Coronatijdperk, thuiswerk was nog niet ingeburgerd. Ik heb echt moeten onderhandelen, had het gevoel dat ik privileges vroeg.”

Toen de diagnose vastlag, probeerde Lynn haar leidinggevende uit te leggen dat ze niet wist wat de impact op haar job zou zijn. “Ik vroeg nieuwe aanpassingen, maar er was geen ruimte voor. Ik heb dat gesprek als heel kwetsend ervaren. Enkele maanden erna werd ik ontslagen. Het is nooit met zoveel woorden gezegd dat dit een rechtstreeks gevolg was van mijn beperking. Toch voelde ik het zo aan. Achteraf was ik opgelucht. Je wil toch niet werken op een plaats waar een deel van jezelf niet welkom is?”

Open blik

Lynn werkte na haar ontslag een tijdje als zelfstandig copywriter. “Dat was een job op maat. Ik moest me niet verantwoorden tegenover een baas en kon luisteren naar mijn lichaam. Anderhalf jaar geleden kon ze bij Steunpunt Mens en Samenleving aan de slag. “Al tijdens de sollicitatie heb ik verteld wat er aan de hand was. Tijdens het sollicitatiegesprek werden er al mogelijke aanpassingen besproken. Die open blik was een opluchting.” 

Lynn en Sanghmitra Bhutani zijn samen gestart. “Wij waren de twee nieuwelingen. Ik herinner me dat Lynn op een eerste vergadering haar ziekte uitlegde. Ze zei dat lang zitten pijnlijk was en dat we niet moesten schrikken als ze soms de vergadertafel zou verlaten om rond te wandelen. Ze deelde ook mee dat enkele aanpassingen op de werkvloer er zouden voor zorgen dat ze vlot kon meedraaien. Die aanpassingen wekten geen weerstand bij de andere collega’s op. In tegendeel, het stelde ons gerust dat er ruimte voor was.”

Energiedipjes

“Ik kreeg een zit-stabureau en een ergonomische stoel”, legt Lynn uit. “Ook mijn klavier en de computermuis werden gewrichtsvriendelijker gemaakt. Ten slotte kwam er ook een ligzetel. Ik heb hem daarnet nog 20 minuten gebruikt om even te resetten. Die extra pauzes hoef ik niet in te halen. Het rendementsverlies dat de organisatie lijdt, vangt de premie op. Verder heb ik ook afgesproken met mijn leidinggevende dat ik me gewoon kan afmelden als ik ’s ochtends met veel pijn wakker word en ik het gevoel heb dat ik het werk niet zal aankunnen. Ik hoef niet naar de dokter. Weten dat dit kan, neemt veel stress weg. Het positieve gevolg daarvan is dat die momenten van rust of afwezigheid in praktijk beperkt blijven.”

Na een tijd kregen ook de collega’s van Lynn een zit-stabureau. “En wij durven ook de zetel te gebruiken”, zegt Sanghmitra. “Toen die was aangekomen, stuurde Lynn een foto met het bijschrift 'eerste hulp bij energiedipjes'. Want de aanpassingen die Lynn nodig heeft, zijn eigenlijk preventiemaatregelen voor iedereen. Wie heeft er eens geen dip na de lunch? Je kan dan naar je scherm blijven staren, maar dan schiet je ook niet op. Tien minuten je ogen sluiten, doet wonderen. Eigenlijk houdt Lynn ons een spiegel voor. Dat zij haar grenzen zo goed bewaakt, doet ook collega's bewuster omgaan met hun energiebalans.”