“In de eerste plaats bieden wij een luisterend oor”

Wat voor oproepen krijgen jullie bij de hulplijn van Stop It Now!?

Céline De Moor, medewerkster Stop It Now!: “De grootste groep zijn mensen die bezorgd zijn over hun eigen seksuele gevoelens of eventueel gedrag gericht op minderjarigen. Verder krijgen we ook oproepen van naasten. Dat kan bijvoorbeeld een moeder van een potentiële pleger zijn, of een buurvrouw die bezorgd is over het gedrag van haar buurman. Vaak hebben ze het gevoel dat er iets niet pluis is, maar kunnen ze er de vinger niet op leggen. Wanneer kindermisbruik in de media komt, zoals recent met de documentaire Godvergeten of de zaak-Pichal, wordt de confrontatie te groot en willen ze dit niet langer naast zich neerleggen. Ten slotte is er nog de groep van professionals die met vragen zitten. Dat kan bijvoorbeeld een psycholoog zijn van een cliënt die worstelt met seksuele fantasieën over minderjarigen.”

Hoe pak je zo’n oproep aan?

“In de eerste plaats bieden wij een luisterend oor. Veel mensen die ons contacteren, hebben er nooit eerder met iemand over gesproken. Je voelt dat zo’n gesprek voor hen een opluchting is. Verder bieden we ook informatie, maar het is geen therapie. Als iemand een effectieve hulpvraag heeft, verwijzen we door naar professionele hulp. Soms voel je de aarzeling om hulp te zoeken. In dat geval verwijs ik bijvoorbeeld door naar onze zelfhulpmodule, of suggereer ik een veiligheidsplan.”

Wat als tijdens een oproep blijkt dat een kind in acuut gevaar is?

“Uiteraard hebben we beroepsgeheim. Mensen moeten zich altijd veilig voelen bij ons. Kennis van mogelijk strafbare feiten is wettelijk gezien geen reden om dat beroepsgeheim te doorbreken, tenzij er een mogelijk slachtoffer in gevaar is. Daarvoor hebben we een noodprocedure: als er onmiddellijk gevaar dreigt voor een identificeerbaar slachtoffer, dan verwittigen we het parket. Daar zijn we transparant over. Maar dat is in al die jaren dat Stop It Now! bestaat nog maar enkele keren gebeurd.”

Hoe helpen jullie naasten die contact opnemen?

“Ook bij hen gaan we in de eerste plaats luisteren. Als ze het gevoel hebben dat iets niet pluis is, raad ik hen altijd aan om met de betrokkene in gesprek te gaan. Dat lijkt eenvoudig, maar naasten zijn vaak bang dat die persoon boos zal worden of zal ontkennen. Uit onderzoek weten we nochtans dat veel mensen die worstelen met hun seksuele gevoelens of gedrag gericht op minderjarigen hopen dat iemand hen zou vragen wat er scheelt. Dan hadden ze sneller de stap naar hulp kunnen zetten. Om naasten te ondersteunen, hebben we de handleiding ‘Start het gesprek’. Het is natuurlijk belangrijk dat zij zich er altijd comfortabel bij voelen. Eventueel kunnen ze ook een bemiddelende partij inschakelen, bijvoorbeeld via het CAW. Maar ik eindig mijn gesprek altijd met de vraag hoe ze zich zelf voelen, en met tips rond hoe ze voor zichzelf ondersteuning of hulp kunnen vinden.”