'Het leven was eentonig en er was niets om naar uit te kijken'
Awel, de algemene luisterlijn voor kinderen en jongeren, voerde in 2020 een kwart meer gesprekken dan in 2019. De lijn zag daarnaast een duidelijke verschuiving in de gespreksonderwerpen. Tijdens de eerste lockdown piekten de oproepen over familiaal geweld. In de tweede golf stond mentaal welzijn op kop. Waar doorgaans vooral 13- tot 16-jarigen contact opnemen, was er in 2020 een enorme toename van 18-plussers.
Tine* zit in haar eerste jaar aan de universiteit als de coronacrisis uitbreekt. Haar nieuwjaarsexamens waren geen succes. Ze is net met volle moed aan het tweede semester begonnen als het land op slot gaat.
“Omdat ik hoogbegaafd ben, heb ik nooit moeten studeren om goede schoolresultaten te halen. Maar aan de universiteit kom ik in de problemen. Dat zorgt voor stress, want ik ben iemand die de lat voor mezelf hoog legt en streeft naar perfectie. Thuis heb ik lieve ouders en een zus die me graag zien. Toch heb ik het gevoel dat ze me niet begrijpen. Ik beschouw mezelf als een buitenbeentje in ons gezin. We hebben vaak ruzie. Bij het begin van de eerste lockdown verlaat ik mijn kot en ga thuis wonen. Wanneer de spanningen tussen mijn ouders en mij oplopen, trek ik me huilend op mijn kamer terug. Andere ontsnappingsroutes zijn er niet. De campus is gesloten, afspreken met vrienden is verboden, mijn grootouders bezoeken mag niet meer. Het leven is eentonig en er is niets om naar uit te kijken.”
“In mei wordt het me te veel en bel ik een eerste keer met Awel. De vrijwilligster luistert en stelt me op mijn gemak. Ik laat niet snel mensen in mijn comfortzone toe, maar door de anonimiteit verloopt het gesprek vlot. De vrouw aan de lijn raadt me aan hulp te zoeken. Ik ga al naar een psycholoog, maar besef dat ik er niet altijd vertel wat me echt dwarszit. Ik neem me voor eerlijker te zijn tijdens de therapie. In de aanloop naar de tweede zittijd bel ik een tweede keer. De studiestress is enorm en zorgt voor nieuwe spanningen thuis. Ik krijg last van paniekaanvallen. Ik blokkeer helemaal en ben voor alles bang: de toekomst, mijn ouders, mezelf.”
“De gesprekken met Awel hebben een verschil gemaakt. Er werd naar mij geluisterd op een moment dat ik het gevoel had bij niemand terecht te kunnen. Er is natuurlijk altijd de psycholoog, maar die wordt betaald. De perceptie is anders. Dat je bij Awel een vrijwilliger aan de lijn krijgt, geeft je het gevoel dat er oprecht naar je geluisterd wordt. De vrouwen die ik sprak zaten met me in en wilden het beste voor me. Hun stemmen klonken warm en vertrouwd. Ze slaagden erin de chaos in mijn hoofd tot rust te brengen.”
*Tine is een schuilnaam