Dokters van morgen

De opleiding geneeskunde is de langste studie die je aan de universiteit kan volgen. Eens hun diploma op zak, kiezen de meeste studenten nog een specialisatie: ze bekwamen zich verder in een bepaald domein van de geneeskunde.

Er zijn 42 erkende specialiteiten in België: cardiologie, dermatologie, chirurgie, anesthesie, psychiatrie, enzovoort. Voor sommige specialismen is het drummen om een opleidingsplaats te krijgen. Neurochirurgie bijvoorbeeld: alleen de studenten met de allerbeste curricula komen hiervoor in aanmerking.

Neurochirurgen genieten dan ook een hoog aanzien in medische kringen. Voor andere specialismen, zoals psychiatrie, heerst een nijpend tekort en zijn kandidaten schaarser. Wie hiervoor kiest, krijgt dan ook met vooroordelen te maken. De verhalen liegen er niet om. “Juffrouw,” zegt de stageleider-orthopedist tegen zijn dokter-stagiaire, “ziet u die twee wagens ginds op de parking staan? Die grote en die kleine? Wel, als u kiest voor psychiatrie, rijdt u later met die kleine wagen. Kiest u voor orthopedie, dan zal het die grote zijn, dat is namelijk mijn auto.” Zei een cardioloog tegenover een beloftevolle student: “Maar meneer, met uw punten gaat u toch geen psychiater worden?”

Sommige geneeskundestudenten verliezen hun idealen al tijdens hun opleiding, met dank aan sommige opleiders die ze al lang kwijt zijn. Terwijl huisartsgeneeskunde vroeger ‘de mindere’ keuze was, is dat vandaag psychiatrie. Uitschuivers als “juffrouw, wordt u toch maar huisarts”, zijn grotendeels verleden tijd. De uitspraak deed mijn oude professor traumatologie tegen een verbouwereerde dokter-in-opleiding in de tv-reeks Dokters van morgen, omdat ze zijn vraag niet meteen kon beantwoorden. Mede daardoor kiezen vandaag veel meer studenten bewust voor het huisartsenberoep, overigens een veelzijdige en boeiende stiel. Beloftevolle jongeren moeten hun keuze onbevooroordeeld en onbevangen kunnen maken, dan worden het allemaal topdokters.

Marleen Finoulst